Rozszczep wargi i podniebienia jest najczęstszą wadą wrodzoną głowy i szyi na świecie. Badanie ultrasonograficzne jest w stanie wykazać obecność rozszczepu u płodu już w drugim trymestrze ciąży. Diagnoza postawiona w tak wczesnym okresie pozwala rodzicom w pełni zrozumieć istotę choroby oraz przygotować ich do późniejszego leczenia dziecka. Ponieważ rozszczepy dotyczą struktur nosa, wargi, dziąsła i podniebienia powodują one zaburzenia wyglądu zewnętrznego twarzy i uzębienia oraz nieprawidłowości takich funkcji jak: ssanie, żucie, mowa i słuch. Z uwagi na rozległość zaburzeń w chorobie rozszczepowej leczenie powinno być prowadzone przez wykwalifikowany zespół specjalistów. spis treści 1. Charakterystyka rozszczepów 2. Kiedy stawiana jest diagnoza? 3. Jak wygląda leczenie? 4. Jak przebiega terapia w okresie niemowlęcym? 5. Jak wygląda leczenie w okresie przedszkolnym? 6. Jak wygląda leczenie w okresie szkolnym? 7. Jak wygląda leczenie w okresie dojrzewania? rozwiń 1. Charakterystyka rozszczepów Rozszczepy wargi i podniebienia są wadami wrodzonymi jamy ustnej i warg. Do ich powstawania dochodzi w pierwszych trzech miesiącach ciąży. W rozwijającej się u zarodka wardze (5-6 tydzień ciąży) nie dochodzi do połączenia pomiędzy jej stroną prawą, a lewą. W rozszczepie podniebienia, między 8 a 12 tygodniem rozwoju zarodka dochodzi do zaburzeń w formowaniu się sklepienia jamy ustnej. Dziecko może urodzić się z rozszczepioną wargą, rozszczepionym podniebieniem lub z obiema wadami jednocześnie. W najpoważniejszych przypadkach rozszczepów brakiem połączenia może być objęta cała twarz. Zobacz film: "#dziejesienazywo: Czy warto wykonywać badania profilaktyczne?" 2. Kiedy stawiana jest diagnoza? Prenatalnym badaniem USG specjalista ginekolog jest w stanie wykryć rozszczep już w 16-tym tygodniu ciąży. Diagnoza potwierdzana jest po porodzie, w trakcie badania noworodka przez pediatrę. 3. Jak wygląda leczenie? Wszystko zależy od nasilenia wady. Jednostronny, niekompletny rozszczep wargi najczęściej wymaga tylko pojedynczej operacji wargi, która wykonywana jest we wczesnym okresie życia. Na tym leczenie dziecka w większości przypadków zostaje zakończone. Jednostronny, pełny rozszczep wargi wymagał będzie dwóch, bądź większej ilości zabiegów operacyjnych. Dziecko z obustronnym, kompletnym rozszczepem wargi i podniebienia potrzebuje dłuższego i bardziej złożonego leczenia. Ślady i blizny po rozszczepie nie znikają całkowicie i różnią się między sobą stopniem nasilenia. Długi proces leczenia, konieczność intensywnej współpracy ze strony rodziców, obciążenie zabiegami operacyjnymi małego pacjenta dla wielu rodzin może stanowić duży trud i wyzwanie. Jednakże przy dzisiejszym poziomie wiedzy medycznej, technik chirurgicznych i doświadczenia zespołu wykwalifikowanych specjalistów zaangażowanie rodzin dziecka dotkniętego rozszczepem w leczenie owocuje świetnymi rezultatami dotyczącymi nie tylko wyglądu estetycznego, lecz również rehabilitacją podstawowych funkcji, takich jak: oddychanie, połykanie, żucie, mowa, słuch. Wszystko to w konsekwencji pozwala na prawidłowy psycho-fizyczny rozwój dziecka, jego edukację i budowanie dobrych relacji społecznych. Wielopoziomowa rehabilitacja podnosi poziom życia pacjenta i jego najbliższego otoczenia. 4. Jak przebiega terapia w okresie niemowlęcym? Generalnie zabiegi chirurgiczne wykonywane są w pierwszym roku życia. Zależy to jednak od ogólnego stanu zdrowia pacjenta. Zabieg na tkankach miękkich ma miejsce w 6 miesiącu życia. 5. Jak wygląda leczenie w okresie przedszkolnym? Około 2 - 3 roku życia, w oparciu o układ i warunki leczenia ortodontycznego, następuje ustalenie wskazania do operacji przeszczepu kości do wyrostka zębodołowego, czyli przywrócenie ciągłości układu kostnego. W tej fazie życia rozwija się mowa oraz uzębienie dziecka. Po upływie 30 miesięcy życia dochodzi do zakończenia wyrzynania zębów mlecznych. Po raz pierwszy rodzice powinni udać się wraz z dzieckiem na badanie stomatologiczne między 12-tym a 18-tym miesiącem życia. Operacja zespolenia podniebienia powoduje często tworzenie się blizny hamującej rozwój podniebienia miękkiego. Skutkuje to zaburzeniem mowy w postaci tzw. nosowania zamkniętego lub otwartego. Chirurg i logopeda wspólnie decydują czy potrzebne są operacje, które pomogą w usunięciu problemu wpływającego na dalszy rozwój dziecka. Tak wczesne leczenie jest fundamentalne dla prawidłowego rozwoju mowy, która jest kluczowa dla zrównoważonego dojrzewania dziecka. Kolejnym ważnym elementem jest operowanie w okresie niepamięci, dzięki czemu dziecko nie ma przykrych wspomnień związanych z pobytem w szpitalu. Dzieci w okresie rozwoju przedszkolnego potrzebują stałej opieki specjalisty logopedy oraz chirurga. Pierwsza wizyta ma miejsce jeszcze przed pierwszym zabiegiem operacyjnym. Kontrole powinny odbywać się z częstotliwością przynajmniej raz na miesiąc. Około 4 - 5 roku życia przeprowadzana jest kontrola drożności nosa i ewentualnie wyprostowanie przegrody nosowej. 6. Jak wygląda leczenie w okresie szkolnym? Na tym etapie życia zaczynają pojawiać się u dziecka zęby stałe. Często proces ten przebiega w sposób nieprawidłowy. W tym okresie konieczne może być już wdrożenie pierwszego etapu leczenia aparatami stałymi, dlatego około 6 – 8 roku życia niezbędna jest wizyta u odpowiedniego specjalisty. 7. Jak wygląda leczenie w okresie dojrzewania? Struktury twarzy mogą wymagać dalszej korekty tuż przed lub zaraz po osiągnięciu dojrzałości szkieletowej. Mimo iż deformacje nosa korygowane są w trakcie pierwszej operacji zespolenia wargi, w późniejszym okresie może okazać się potrzebne wykonanie dodatkowego zabiegu. W tym okresie, w celu wyleczenia wady zgryzu u większości pacjentów przeprowadzana jest terapia aparatami stałymi. Część pacjentów, ze względu na występującą dysproporcję kości szczęk po osiągnięciu dojrzałości szkieletowej może potrzebować leczenia zespołowego, ortodontyczno-chirurgicznego. Wykonywane są wtedy zabiegi w zakresie chirurgii szczękowo-twarzowej (ortognatycznej). Najczęściej jest wysunięcie szczęki i/lub poszerzenie szczeki i/lub cofnięcia żuchwy, bądź jej wysunięcie. OrthoSmile Praktyka Ortodontyczna Nie czekaj na wizytę u lekarza. Skorzystaj z konsultacji u specjalistów z całej Polski już dziś na abcZdrowie Znajdź lekarza. polecamy
zapalenia jamy ustnej związany z czynnikiem infekcyjnym (wirusowe, grzybicze, bakteryjne); zapalenie związane z alergią kontaktową na niektóre pokarmy lub substancje chemiczne; zapalenie błony śluzowej w przebiegu radioterapii i chemioterapii nowotworów; choroby ogólne, niedobory żywieniowe, palenie papierosów.
Rozszczep podniebienia to wada rozwojowa, która podobnie jak rozszczep wargi, kształtuje się już na początku ciąży. Co należy wiedzieć o rozszczepach wargi i podniebienia? Czym jest tzw. “zajęcza warga”? Czy obie przypadłości mogą być leczone? Najważniejsze w poniższym artykule: Rozszczep podniebienia i rozszczep wargi to wrodzone wady rozwojowe, które mogą być leczone. Do leczenia obu wad niezbędna jest operacja (lub kilka operacji) oraz współpraca między zespołem lekarzy: chirurga, ortopedy, laryngologa i logopedy. Chociaż najczęściej powodem powstania rozszczepów są czynniki zewnętrzne (dziedziczenie wady, przebyte przez matkę choroby), niektóre przyczyny powodowane są nieodpowiednim trybem życia (spożywaniem alkoholu, paleniem tytoniu, niedożywieniem). Diagnozowanie rozszczepu podniebienia i wargi możliwe jest już na etapie ciąży. W tym celu wykonywane jest USG mniej więcej na półmetku ciąży. Rozszczep podniebienia – co to jest? Rozszczep podniebienia jest wrodzoną wadą rozwojową, kształtującą się już w pierwszych tygodniach ciąży. W większości przypadków może być skutecznie leczona. Niezbędna okazuje się operacja, której termin powinien być ustalony możliwie najprędzej, jak to możliwe. Pozwala bowiem uniknąć rozwinięcia się innych zaburzeń, takich jak niedosłuch, wady kostne i mięśniowe, problemy z przybieraniem na wadze powodowane nieefektywnym przystawianiem się do piersi. Dzieci z rozszczepem podniebienia, które nie zostały odpowiednio wcześnie poddane operacji, mogą doświadczać także problemów emocjonalnych, związanych ze złym samopoczuciem wśród rówieśników. Rozszczep podniebienia u noworodka nie powinien być mylony z tzw. wargą zajęczą. W ten sposób potocznie określany jest rozszczep wargi u noworodka, który często jest połączony z rozszczepem podniebienia. Podczas gdy rozszczepione podniebienie może nie być widoczne “na pierwszy rzut oka”, a jedynie dopiero po otwarciu przez dziecko ust, tak zajęcza warga u noworodka widoczna jest od razu. Sprawdź: Jakie choroby wykrywa test Harmony? Jaka jest jego skuteczność? Rodzaje rozszczepów Aby zrozumieć, w jaki sposób kształtują się rozszczepy, należy mieć podstawowe informacje na temat kształtowania się twarzoczaszki i rozróżnienia podniebienia na pierwotne i w pierwszych tygodniach ciąży dochodzi do formowania się podniebienia pierwotnego i podniebienia wtórnego. Podniebienie pierwotne formuje się między 4 a 6 tygodniem ciąży, natomiast wtórne – między 10 a 12. Rozszczep wargi pojawia się na etapie kształtowania podniebienia pierwotnego, natomiast rozszczep podniebienia – na etapie powstawania podniebienia wtórnego. Klasyfikacja rozszczepów obejmuje jednak nie tylko kwestię tego gdzie wada występuje, ale też jak bardzo jest pogłębiona. Rozszczepem wargi nazywamy taką sytuację, w której elementy budujące podniebienie są zrośnięte prawidłowo, natomiast nie dotyczy to wargi. W takiej sytuacji pojawia się szczelina, przerwa – jest to rozszczep niekompletny lub kompletny. Niekompletny rozszczep nie jest zbyt głęboki, natomiast kompletny biegnie aż do samego jednostronny to nazwa dla rozszczepu pojawiającego się tylko z jednej strony. Ze względów fizjologicznych, jest to najczęściej strona lewa. Za łagodną odmianę rozszczepu wargi uznaje się mikrorozszczep, widoczne jako subtelne wcięcie w śluzówce. Obustronny rozszczep wargi występuje zdecydowanie rzadziej. Rozszczep podniebienia twardego pociąga za sobą rozszczep podniebienia miękkiego. Dochodzi do niego wtedy, kiedy płyty tworzące sklepienie jamy ustnej nie są ze sobą złączone. Może być jednak tak, że rozszczep podniebienia wtórnego nie jest kompletny i dotyczy jedynie podniebienia miękkiego – w takiej sytuacji występuje połączenie jamy ustnej z jamą nosową przez otwór w podniebieniu rozszczepów obejmuje także tzw. rozszczep podśluzówkowy podniebienia. Jest to rozszczepienie podniebienia miękkiego i rozdwojenie języczka, w którym nie występują zmiany w obrębie podniebienia twardego. Zobacz też: Ślinienie się niemowlaka: Dlaczego niemowlę się ślini? Rozszczep podniebienia – przyczyny powstawania Rozszczepy wargi i podniebienia to najczęstsze wady wrodzone – stanowią prawie 15% wszystkich deformacji obecnych od momentu urodzenia. Warto jednak pamiętać, że nie oznacza to, że ilość dzieci obarczona tą wadą jest szczególnie duża w zestawieniu z liczbą narodzin ogółem. W Polsce rocznie rodzi się około 800 dzieci z rozszczepem podniebienia wtórnego, pierwotnego lub obu. Czynniki ryzyka zwiększające prawdopodobieństwo wystąpienia tej wady u dziecka, to: predyspozycje genetyczne – dziedziczenie po rodzicu wady rozwojowej to powód 30-40% przypadków rozszczepówniedobory witamin i minerałów, w szczególności kwasu foliowego, witaminy A i Enadmiar witaminy A i Espożywanie alkoholu i nadużywanie narkotyków przez przyszłą matkęprzejście groźnych chorób wirusowych przez matkę na wczesnym etapie ciąży, w szczególności grypy, ospy lub różyczkizażywanie kwasu acetylosalicylowego przez kobietę w ciążyniewydolność nerek, cukrzyca matki. Sprawdź: Jaki smoczek dla noworodka? Objawy rozszczepienia podniebienia Objawy rozszczepienia podniebienia są najczęściej widoczne już w obrazie USG (w trakcie tzw. badania połówkowego). Jeśli z jakichś przyczyn w czasie ciąży nie zostaną wykryte zmiany w budowie twarzoczaszki, zostanie to dokonane zaraz po urodzeniu dziecka lub – w przypadku delikatnych zmian – w pierwszych tygodniach jego życia. Diagnozowanie rozszczepu podniebienia i wargi Diagnozowanie rozszczepu podniebienia i wargi jest obecnie możliwe już w okresie prenatalnym. Nieocenione w tym jest badanie USG, przeprowadzane przez doświadczonego specjalistę. Najnowsze wytyczne wskazują, że pomiędzy 18 a 24 tygodniem ciąży przypada okres najbardziej optymalnego oceniania budowy anatomicznej płodu, w tym dokonywania dogłębnych pomiarów i oględzin twarzoczaszki. Zobacz również: Wycinanie migdałków u dzieci [Te 10 faktów warto znać przed zabiegiem!] Rozszczep podniebienia – leczenie Leczenie rozszczepienia podniebienia i wargi wymaga korelacji działań między chirurgiem, ortodontą, foniatrą, laryngologiem i niekiedy także lekarzami innych specjalności. Przede wszystkim, niezbędne jest postawienie prawidłowej diagnozy i przeprowadzenie operacji w pierwszym możliwym terminie. Od tego, kto bada rozszczep podniebienia bardzo wiele zależy – pierwsza ocena dokonywana jest już w połowie ciąży, nastepnie na sali porodowej. W przypadku subtelnych rozszczepów ich występowanie może jednak nie być widoczne na tym etapie i dopiero lekarz pediatra w późniejszych tygodniach stawia diagnozę, która wymaga potwierdzenia u chirurga i ortodonty. Bardzo ważne jest, aby od pierwszego momentu rozpoznania rozszczepienia (także na etapie ciąży) zacząć edukować i wspierać rodziców w kwestii dalszego postępowania medycznego. Najszybciej przeprowadza się operację rozszczepienia wargi – jest to możliwe już w 3. miesiącu życia niemowlęcia. Natomiast na operację rekonstrukcji podniebienia trzeba czekać do 2. roku życia dziecka. Na każdym etapie leczenia – które może trwać latami – bardzo ważne jest zaangażowanie rodziców w wykonywanie ćwiczeń z dzieckiem. Ścisła współpraca z logopedą pozwoli uniknąć rozwijania się wad wymowy. Zobacz też: Rotacyzm [rodzaje, przyczyny i ćwiczenia na rotacyzm] Rozszczep podniebienia – operacja To, kiedy operować rozszczep podniebienia, należy pozostawić do oceny chirurgom. W Polsce rekonstrukcja nie jest jednak wykonywana wcześniej, jak koło 2. roku życia dziecka. Każdy przypadek rozszczepienia wymaga indywidualnego podejścia i rozpisania planu terapeutycznego. W bardziej skomplikowanych przypadkach, np. pełnego rozszczepu miękkiego i twardego podniebienia, może być potrzebnych kilka operacji rekonstrukcyjnych. Zapobieganie rozszczepom Przyszli rodzice z pewnością zadają sobie pytanie, czy da się zapobiegać rozszczepom wargi i podniebienia. Ponieważ po części rozszczep podniebienia u noworodka powodowany jest czynnikami zależnymi od matki, można zmniejszyć ryzyko jego wystąpienia poprzez bezwzględny brak spożywania alkoholu w okresie ciąży i zaprzestanie palenia tytoniu oraz ekspozycji na działanie nikotyny. Bardzo ważne jest także przyjmowanie odpowiedniej dawki witamin, w szczególności kwasu foliowego, najlepiej już od etapu planowania ciąży. Przyszłe matki nie powinny także zażywać żadnych leków bez konsultacji z lekarzem. Sprawdź: Bezdech senny u dzieci i dorosłych [przyczyny, diagnostyka i leczenie] Rodzice pytają o rozszczep podniebienia Czy rozszczepienie podniebienia u dziecka można rozpoznać już podczas ciąży? Rozszczepienie podniebienia jest możliwe do rozpoznania już w połowie ciąży. Niezbędne w tym celu jest jednak dokonanie dokładnego badania USG, przeprowadzanego przez specjalistę biegłego w ocenianiu wymiarów i budowy poszczególnych narządów i części ciała u płodu. Jak karmić dziecko z rozszczepem podniebienia? Chociaż karmienie dziecka z rozszczepem podniebienia jest wyzwaniem, nie oznacza, że w zupełności uniemożliwia karmienie piersią. Warto jednak poprosić o pomoc doświadczonego doradcę laktacyjnego, który nauczy młodą mamę odpowiednio przystawiać niemowlę do piersi i będzie pomagać przy różnorodnych problemach pojawiających się na wczesnym etapie życia malucha. Jeśli matka podejmie decyzję (lub ze względów medycznych jest to jedyne rozwiązanie) o karmieniu mlekiem modyfikowanym, należy korzystać z butelek wyposażonych w smoczek dostosowany do wymagań dzieci z rozszczepem podniebienia. Jaki smoczek przy rozszczepie podniebienia? Dzieci z rozszczepionym podniebieniem mają problem z wytworzeniem podciśnienia, niezbędnego do zassania pokarmu z butelki. Wiodące na rynku firmy specjalizujące się w wytwarzaniu produktów do karmienia niemowląt oferują smoczki pozwalające na wyciskanie pokarmu poprzez uciskanie smoczka. Odpowiednio umiejscowione zawory zapobiegają powrotowi pokarmu do wnętrza butelki. Źródła: Diagnostyka prenatalna rozszczepów wargi i/lub podniebienia. Prenatal diagnosis of cleft lip and/or cleft palate, z Kliniki Pediatrii, Instytut Matki i Dziecka. Kierownik Kliniki: prof. dr hab. med. A. Milanowski Rozszczep wargi i/lub podniebienia – aktualne poglądy na etiopatogenezę i leczenie. Cleft lip/palate – the state of the art view at etiology and treatment, z Kliniki Chirurgii Dzieci i Młodzieży Instytutu Matki i Dziecka w Warszawie Centrum Wad Twarzoczaszki. Kierownik Kliniki: doc. dr hab. n. med. Zofia Dudkiewicz
U około 30% dzieci urodzonych z rozszczepem kręgosłupa może występować różnego stopnia upośledzenie. U dziecka z bezmózgowiem nie rozwija się mózg, dlatego (pomimo że wszystkie narządy ma zdrowe) jest niezdolne do życia poza organizmem matki i rodzi się martwe lub umiera wkrótce po urodzeniu.
Kiedy dziecko powinno zostać poddane specjalistycznej opiece i rehabilitacji? Kiedy zacząć ćwiczenia logopedyczne? Czy maluch będzie mówił prawidłowo? Na te i inne pytania odpowiada nasz lekarz. Dzieci z rozszczepem podniebienia, kiedy uczą się mówić (czyli w wieku około 2 lat), mają z tym większe problemy niż ich rówieśnicy. Mówią mniej wyraźnie, często rozumieją je tylko rodzice. Nie potrafią wymawiać głosek t lub d, maja problem z wymawianiem zarówno spółgłosek, jak i samogłosek. Rozwój mowy może być opóźniony w stosunku do dzieci w tym samym wieku od około 6 miesiący do 1 roku. U dzieci tych poza niewyraźną mowa stwierdza się tez tzw. nosowanie otwarte, które spowodowane jest ucieczką powietrza przez nos. Taki charakter mowy sprawia, że staje się ona jeszcze mniej wyraźna. Ponadto, dzieci te mogą mieć problem z mową z powodu niedosłuchu - powstaje on u nich stosunkowo często z powodu częstych zapaleń ucha. Kiedy udać się do specjalisty i rozpocząć rehabilitację? Po operacji rozszczepu podniebienia, czyli w wieku 3- 4 lat, dziecko powinno zostać poddane specjalistycznej opiece i rehabilitacji. Rodzice powinni udać się z nim do poradni foniatrycznej, gdzie dziecko zostanie zbadane przez foniatrę, a logopeda zaleci właściwe ćwiczenia poprawiające mowę. Ćwiczenia powinni wykonywać z dzieckiem w domu rodzice, także w czasie wizyty w poradni logopeda ćwiczy z dzieckiem wykorzystując do tego celu różne formy zabawy, np. ćwiczenia przed lustrem, wykorzystywanie rysunków z książeczek czy układanek. Pierwszy etap takiej rehabilitacji powinien trwać 2- 3 lata. Jeśli po takim okresie czasu intensywnych ćwiczeń nie stwierdzi się wyraźnej poprawy, dziecko powinno ponownie zostać zbadane przez foniatrę - może okazać się, że zajdzie konieczność wykonania dodatkowego zabiegu operacyjnego mającego na celu wydłużenie podniebienia miękkiego. Po zabiegu należy kontynuować ćwiczenia logopedyczne. Czy dziecko będzie mówiło prawidłowo? Jeśli dziecko poddawane jest systematycznej i prawidłowej rehabilitacji, można osiągnąć bardzo dobre efekty - można uzyskać wymowę prawidłową lub prawie prawidłową. Rodzice, kiedy oddają dziecko do przedszkola, powinni poinformować opiekunki o problemie z wymową, aby dziecko było otaczane szczególną wyrozumiałością oraz nie było narażone na przykrości ze strony rówieśników. Dziecko powinno pozostawać także pod stała opieką stomatologa oraz ortodonty. Należy szczególnie dbać o higienę jamy ustnej i zębów, szczotkować je i poddawać dziecko systematycznej kontroli stomatologicznej. Często u dzieci po operacji ortodonta stwierdza wadę zgryzu- wtedy też zachodzi konieczność zastosowania dodatkowego aparatu ortodontycznego. W okresie późno przedszkolnym często dziecko poddawane jest dodatkowym zabiegom, np. dodatkowej korekcji wargi lub nosa, aby w szkole nie było narażone na przykrości ze strony rówieśników. Jeśli dziecko otoczone jest fachową opieką specjalistyczną oraz troska rodziców, rozwój jego mowy będzie bardzo dobry. Dzięki temu nie będzie ono „odstawało” od innych dzieci w szkole i przedszkolu, co spowoduje normalne nawiązywanie kontaktów społecznych. Polecane dla Ciebie sprzęt medyczny, akcesoria, wyrób medyczny, gorączka zł kapsułki, odporność zł żelki, odporność, niedobór witamin zł Chcesz wiedzieć więcej? Polecamy artykuły: Dziecko z rozszczepem wargi lub podniebienia w szkole – na co warto zwrócić uwagę? Rozszczep wargi i podniebienia u malucha. Leczenie ortodontyczne i operacyjne – poradnik dla rodziców Problem rozszczepu wargi i podniebienia - przyczyny, rodzaje i leczenie Karmienie dziecka z rozszczepem wargi lub podniebienia Twoje sugestie Dokładamy wszelkich starań, aby podane zdjęcie i opis oferowanych produktów były aktualne, w pełni prawidłowe oraz kompletne. Jeśli widzisz błąd, poinformuj nas o tym. Zgłoś uwagi Polecane artykuły Zespół Touretta – objawy, przyczyny, leczenie Zespół Touretta to obciążająca społecznie przypadłość, która polega na niekontrolowanych tikach nerwowych, ale także werbalnych, jakie wykazuje dotknięty nią pacjent. Nieprzewidywalność tej choroby, a także nietypowość zachowań, które składają się na tiki, powoduje, że osoby z zespołem Touretta – pomimo, iż nie są upośledzone intelektualnie i mogą normalnie funkcjonować - mają problemy z adaptacją w społeczeństwie. Badanie EKG – co to jest i jak wygląda elektrokardiografia? EKG (elektrokardiografia) to zabieg diagnostyczny, który wykonywany jest w celu wykrycia ewentualnych zaburzeń pracy serca. EKG jest badaniem bezbolesnym i nieinwazyjnym, może zostać wykonane zarówno u dziecka, nawet u niemowlęcia, jak i u człowieka dorosłego. Kiedy wykonuje się badanie EKG? Jak ono przebiega? Zabiegi kosmetyczne na jesień i zimę – które wybrać? Okres jesienno-zimowy to znakomity czas na to, aby wykonać niektóre zabiegi na twarz i ciało, ponieważ części zabiegów kosmetycznych nie powinno się wykonywać wiosną i latem – nie jest wskazana ekspozycja na silne promienie słoneczne po ich wykonaniu, co jak wiadomo wiosną i latem byłoby to nieuniknione. Poza tym część zabiegów kosmetycznych lepiej jest wykonywać jesienią i zimą – w znakomity sposób przygotują one naszą twarz i ciało do nowego letniego sezonu, w którym dzięki nim od razu będziemy mogły zabłysnąć. RSV — objawy, przebieg, leczenie zakażenia wirusem RS Wirus RSV (ang. Respiratory Syncytial Virus) to wirus nabłonka oddechowego, który należy do rodziny paramyksowirusów (łac. Paramyxoviridae). Jest głównym czynnikiem etiologicznym odpowiedzialnym za rozwój ostrego zapalenia oskrzelików u najmłodszych dzieci. Paracetamol czy ibuprofen — który lek na gorączkę wybrać dla dziecka i jak go prawidłowo dawkować? Gorączka u dzieci bardzo często przysparza ogromnego problemu rodzicom. Część z nich boi się dawać dzieciom leki przeciwgorączkowe, nie wiedząc dokładnie, w jaki sposób należy je dawkować i jakie odstępy czasu należy zachować pomiędzy poszczególnymi dawkami leków. Który lek w walce z infekcją podawać dzieciom, jaka jest bezpieczna dawka ibuprofenu lub paracetamolu, która można podać maluchowi? Odpowiedzi na te pytania znajdują się w niniejszym artykule. TSH – o czym świadczy podwyższone i obniżone TSH? Wskazania do badania, normy, cena TSH (hormon tyreotropowy) jest produkowany przez przysadkę mózgową i stymuluje tarczycę do wydzielania hormonów (trójjodotyroniny – T3 oraz tyroksyny – T4). Oznaczenie poziomu TSH we krwi jest podstawowym badaniem, dzięki któremu można sprawdzić, czy tarczyca funkcjonuje prawidłowo. Co oznacza podwyższone TSH lub obniżony poziom tyreotropiny? Kaszel krtaniowy – objawy i leczenie szczekającego kaszlu u dzieci i dorosłych Kaszel krtaniowy, nazywany też kaszlem szczekającym, to charakterystyczny, uporczywy rodzaj kaszlu towarzyszący najczęściej zapaleniu krtani. Częściej pojawia się u dzieci niż u dorosłych, zazwyczaj w nocy oraz rano. Bywa, że towarzyszą mu duszności oraz świst wdechowy. Sprawdź, jakie są przyczyny kaszlu krtaniowego i jak wygląda leczenie. Wycięcie migdałków (tonsillektomia) – kiedy należy usunąć migdałki? Wycięcie migdałków podniebiennych bądź wycięcie trzeciego migdała to proste zabiegi, które mogą znacząco poprawić jakość życia oraz uchronić przed groźnymi powikłaniami, zarówno dzieci, jak i dorosłych, którzy cierpią z powodu nawracających angin. Choć decyzja o usunięciu migdałków należy do lekarza, warto sprawdzić, jakie są wskazania do przeprowadzenia zabiegu i jak wygląda rekonwalescencja.
Zawartosc skladnikow mineralnych w pelnej krwi matek dzieci z izolowanym niezespolowym rozszczepem wargi i podniebienia
Mowa osób z rozszczepem podniebienia Zaburzenia mowy » Rozpoznanie i terapia » Mowa osób z rozszczepem podniebienia Rozszczep podniebienia jest wadą wrodzoną, rozwój mowy dziecka odbywa się w nieprawidłowych warunkach anatomicznych jamy ustnej. Upośledza ważne biologiczne funkcje prowadząc do zaburzeń: ssania, połykania, żucia, oddychania. Dziecko z rozszczepem nie ma anatomicznych warunków do prawidłowego rozwoju mowy. Zaburzenia mowy występujące w rozszczepach są spowodowane: Brakiem zwarcia podniebienno gardłowego. Obecnością szpary rozszczepowej. Zanikami mięśni oraz zniekształceniami szczękowo-zgryzowymi. W zakresie rozwoju mowy początkowo u dzieci z rozszczepem obserwuje się opóźnienie tego procesu, a potem gdy dziecko zacznie mówić w jego mowie występuje: Rynolalia otwarta (zniekształcona nosowa wymowa głosek, opuszczanie głosek wybuchowych). Dyslalia złożona (nieprawidłowa realizacja kilku a nawet wszystkich głosek) Rynofonia (nosowe zabarwienie głosu). Palatofonia (szmer głośniowy). Rozszczepy podniebienia pierwotnego i wtórnego zaliczają się do najpoważniejszych, a zarazem najczęściej występujących, wrodzonych wad rozwojowych twarzowej części czaszki. Jest to wada uwarunkowana wieloczynnikowo, dobrze zdefiniowana i łatwo rozpoznawana już u noworodków na podstawie obecności szczeliny w obrębie wargi, wyrostka zębodołowego szczęki i/lub podniebienia. Spośród wielu klasyfikacji rozszczepów przydatnych w większym lub mniejszym stopniu dla poszczególnych specjalności zajmujących się leczeniem rozszczepów, szeroko rozpowszechniona jest embriologiczna klasyfikacja Kernahana i Starka, która wyróżnia rozszczepy podniebienia pierwotnego i/lub wtórnego oraz rozszczepy podniebienia wtórnego. W Międzynarodowej Klasyfikacji Wad Wrodzonych będącej częścią Międzynarodowej Klasyfikacji Procedur Medycznych (wydawnictwo Vesalius, Kraków 1999), rozszczepy są oznaczone literą Q i następującymi liczbami: 35 rozszczep podniebienia, 36 rozszczep wargi, 37 rozszczep wargi wraz z rozszczepem podniebienia. Częstość występowania rozszczepów wg różnych źródeł wynosi od 1 do 2 na 1000 żywo urodzonych noworodków. Według EUROCAT (Europejski Rejestr Wrodzonych Wad Rozwojowych), który obejmuje 20 państw europejskich, wskaźnik częstości występowania rozszczepów wynosi na 1000. Według Polskiego Rejestru Wrodzonych Wad Rozwojowych, w 1998 roku wskaźnik częstości wyniósł na 1000 żywo urodzonych niemowląt. W Polsce przybywa rocznie ok. 800 dzieci z rozszczepem podniebienia (na około 400 000 żywo urodzonych noworodków). Wśród nich 320 to dzieci z najbardziej nasiloną postacią wady (całkowitym jedno- lub obustronnym rozszczepem podniebienia pierwotnego i wtórnego - Q 37 ). Zaburzenia morfologiczne w postaci zniekształceń twarzy i szczęk oraz czynnościowe w postaci niewyraźnej wymowy odbijają się niekorzystnie na rozwoju psychicznym a społecznym. Znacznie zniekształcenia wymagają poważnych zabiegów korekcyjnych, które są kosztowne, a dla pacjentów stanowią dodatkowe obciążenie psychiczne i skazują ich na niepełnosprawność oraz długoterminową niekiedy terapię. Nosowanie: rynolalia, rynofonia, palatofonia Nosowanie jest objawem charakteryzującym się dość szczególnym zabarwieniem głosu. Jest łatwo rozpoznawalne nawet przez niewprawnego słuchacza. Fizycznie stanowi pewną zmianę w budowie akustycznej dźwięku, która ma swe źródło w dołączeniu jamy nosa do przestrzeni rezonacyjnych. Jak powstaje nosowanie Powietrze wydechowe niosące ze sobą dźwięk wytwarzany w krtani winno w czasie produkcji większości głosek mowy wydostawać się na zewnątrz poprzez jamę gardła i jamę ustną. Odgrodzenie tego kanału głosowego od jamy nosa odbywa się przez uniesienie miękkiego podniebienia i zamknięcie nosogardła. W czasie produkcji głosek nosowych, jak:m, n, ą, ę podniebienie miękkie rozluźniane opada i w ten sposób jama nosowa zostaje przyłączona do rezonacyjnego kanału głosowego. Jest to tzw. w akustyce kanał bocznikowy. Powietrze wydechowe dzieli się na dwa strumienie. Jeden przez jamę ustną wydostaje się otworem ustnym na zewnątrz, drugi przez jamę nosogardłową i nosową wychodzi na zewnątrz przez otwory nosowe przednie. W obu kanałach właściwym i bocznikowym wytwarzają się za pomocą rezonansu odpowiednie skupiska energetyczne w akustycznej budowie dźwięku emitowanego. W ten sposób powstają formanty ustne i nosowe, które razem dają charakterystyczne nosowe zabarwienie głosu. Czynność miękkiego podniebienia jest jak gdyby zwrotnicą. Włącza lub wyłącza z obiegu akustycznego jamę nosa. Jego działanie jest wspomagane skurczem mięśni okrężnych gardła, które przyczepiając się z przodu do twardego podniebienia, z tyłu łączą się ze sobą w postaci szwu w linii środkowej. Skurcz tych mięśni powoduje uwypuklenie się w kierunku linii środkowej bocznych ścian gardła i częściowo ściany tylnej. Wraz z uniesieniem podniebienia miękkiego, które od przodu przyczepia się do tylnego brzegu podniebienia twardego; skurcz mięśni zwieracza gardła górnego stanowi mechanizm zwarcia tak zwanego portu podniebienno-gardłowego. Istnieją dwie formy zwarcia podniebienno-gardłowego. Jedna przypomina zwieracz z koncentrycznie kurczącymi się mięśniami. Jest to starszy ewolucyjnie mechanizm. Druga postać zwarcia to przewaga działania podniebienia miękkiego, które kurcząc się unosi się do góry i w formie klapki zamyka przestrzeń nosogardła. Jest to ewolucyjnie młodsza postać, charakterystyczna dla prawidłowo uformowanego podniebienia. W zaburzeniach czynności czy wadach anatomicznych przeważa mechanizm zwieraczowi, starszy. Wówczas tworzy się na tylnej ścianie gardła zgrubienie mięśniowe nazywane wałem Passavanta. Jest to twór raczej patologiczny niż fizjologiczny, spotykamy go w kompensacyjnych działaniach mięśni w obecności wad anatomicznych lub czynnościowych podniebienia. Mechanizm ten, powodujący odgrodzenie jamy nosa od jam gardłowej i ustnej, niestety nie zawsze działa w sposób doskonały. Istnieje bowiem wiele wad jego budowy anatomicznej i zaburzeń czynności spośród których warto wymienić: rozszczepy podniebienia twardego i miękkiego, wrodzone krótkie podniebienie, podśluzówkowy rozszczep podniebienia, porażenia względnie niedowłady mięśni podniebiennych, istnienie przetoki w podniebieniu twardym, powstałej np. w wyniku niekompletnego zeszycia (zrostu) podniebienia, lub w wyniku urazu, czy innych stanów chorobowych. Wszystkie wymienione sytuacje powodują, że mechanizm podnebienno-gardłowy nie działa prawidłowo to znaczy nie odgradza w czasie fonacji jamy nosa od jam gardłowej i ustnej, a wynikiem akustycznym takiego stanu jest NOSOWANIE. Rodzaje nosowania Nosowanie - ze względu na fakt przepływu powietrza przez nos - dzieli się na: zamknięte otwarte mieszane Podstawą innego podziału jest jego pochodzenie, stąd dzieli się na: nosowanie strukturalne (anatomiczne) funkcjonalne (nawykowe). Przy nosowaniu zamkniętym przepływu powietrza nie ma, ale sytuacja jest inna niż przy fizjologicznym zamknięciu portu nosogardła przez prawidłowo ruchome podniebienie miękkie. Dźwięk, który się tworzy przy nosowaniu zamkniętym, zależny jest raczej od braku prawidłowej rezonacji nosowej występującej przy głoskach nosowych niż od szczególnej barwy głosu jako całości. Nosowanie otwarte stanowi zasadniczą formę zjawiska. Nosowanie mieszane jest czymś pośrednim pomiędzy dwoma opisanymi wyżej stanami. W świetle zjawisk akustycznych istnieje jedynie nosowanie otwarte i mieszane, zaś nosowanie zamknięte nie ma charakterystycznych cech akustycznych, stąd niektórzy autorzy (foniatrzy i logopedzi) go nie wymieniają, a inni badacze nosowania opisują osobne formanty nosowe i ustne dla poszczególnych głosek mowy. Najnowsze badania ustały, że występuje zmniejszenie energii akustycznej powyżej 1000 Hz, a inni opisują to zjawisko jako antyformant i podają jego wysokość na 1500 Hz. Wielu autorów zgodnie podkreśla, że wzmocnione są tony podstawowe głosu i występują dwa obszary wzmocnień, z czego jeden. - to około 300 Hz, a drugi jest obecny głównie przy anatomicznych wadach podniebienia w paśmie 2-4 tysięcy Hz. Nosowe zabarwienie głosu, czyli tak zwaną rhinophonię, należy odróżnić od nosowego zniekształcenia wymowy poszczególnych głosek, czyli tzw. rhinolalię, cechującą się opuszczaniem pewnych głosek mowy, które z powodu „ucieczki” powietrza przez nos nie są możliwe do wypowiedzenia - są to przede wszystkim głoski wybuchowe. Inne głoski - jak na przykład głoski szczelinowe - są zniekształcane szumem, który powstaje przez przepływ powietrza przez nos. Inne zaburzenie to podstawianie głosek możliwych do wypowiedzenia zamiast tych, które sprawiają duże trudności. Cechą charakterystyczną jest przesunięcie miejsc artykulacyjnych ku tyłowi. Na przykład głoska s zamiast tworzyć się pomiędzy koniuszkiem języka a dziąsłami, tworzy się przy dużym nosowaniu pomiędzy korzeniem języka a tylną ścianą gardła. Nosowanie jest zaburzeniem mowy powodującym jej nieprzyjemne w odbiorze brzmienie. Niewielki stopień zaburzenia powoduje nieznaczne wady artykulacji, natomiast w cięższych stanach można spotkać się z wymawianiem tylko samogłosek samogłosek silną rezonacją nosową. Reszta głosek mowy będzie raczej omijana. Tego rodzaju mowa jest mało zrozumiała i dość nieprzyjemna brzmieniowo, niekiedy towarzyszą temu grymasy twarzy, którymi pacjenci starają się zmniejszyć przepływ powietrza przez nos. Badanie nosowania Podczas badania nosowania ocenia się przepływ powietrza wydechowego przez nos w czasie fonacji. Najłatwiej uczynić to podstawiając lusterko pod nos pacjentowi i prosząc o dość długą fonację (wybrzmiewacie) głoski „a”. Podstawiać trzeba lusterko w trakcie fonacji i odsuwać jeszcze w czasie fonowania tej głoski. Pokrycie się skroploną parą wodną zimnego lusterka wskazuje na nieprawidłowy przepływ powietrza przez nos w czasie fonacji. Drugą bardzo prostą próbą jest próba AI. Prosimy pacjenta, by wymawiał naprzemiennie głoskę „a” oraz „i”. W czasie kolejnych powtórzeń tej pary głosek zaciskamy pacjentowi nos i puszczamy. Zmiana barwy wymawianych głosek w czasie zaciskania nosa i z nosem wolnym wskazuje na obecność nosowania. Innym badaniem również dość prostym jest ocena tzw. proporcji oddechowej. Potrzebny jest do tego spirometr. Polecamy choremu dmuchać w rurkę spirometru po głębokim wdechu. Wydech winien być całkowity, a nawet z wysiłkiem. To samo powtarzamy z zaciśniętym nosem. Różnica pomiędzy tymi dwoma pomiarami przekraczająca 10% świadczy o wadliwie funkcjonującym zwarciu podniebienno-gardłowym. Postępowanie leczniczo-rehabilitacyjne w przypadku nosowania zależne jest od przyczyny powodującej nosowanie. W przypadku rozszczepu podniebienia wykonuje się zabieg operacyjny zszycia podniebienia. W przypadkach operowanych, w których mimo intensywnych i prawidłowo przeprowadzonych ćwiczeń mowy nie uzyskuje się poprawy, należy rozważyć ponowny i zabieg operacyjny, polegający na wszyciu w podniebienie płata mięśniowego pobranego z tylnej ściany gardła, dzięki czemu wytwarza się połączenie stałe pomiędzy podniebieniem miękkim a tylną ścianą gardła, zamykające nosogardło w czasie fonacji. Pacjenci operowani, oraz ci, którzy z jakichś powodów nie nadają się do operacji, winni być objęci terapią foniatryczną i logopedyczną, której celem jest zwiększenie ruchliwości miękkiego podniebienia oraz mięśni gardła. Terapia logopedyczna Ćwiczenia oddechowe, głosowe, relaksujące, masaże stosowane u dzieci z rozszczepami podniebienia Głos dzieci z wadą rozszczepową często cechuje nieprawidłowy udział jam rezonacyjnych, jak również zaburzenia samej fonacji. Jest ona siłowa, parta, co w odbiorze daje efekt głosu mało donośnego, z poszumem nosowym, przypominającego chuchanie, a niekiedy pisk z charakterystycznym „metalicznym” pogłosem. W literaturze taką fonację określa się mianem „zwarcie krtaniowe”. Ogólna charakterystyka mowy dzieci, z którymi prowadzono terapię: Daniel, ur. r. Rozpoznanie: rozszczep podniebienia wtórnego; operacja pierwsza - otwór w podniebieniu twardym; druga operacja: - faryngofiksacja Ocena mowy: wyraźne zwarcia krtaniowe, lekki poszum nosowy. Marcin, ur. r. Rozpoznanie: rozszczep podniebienia wtórnego; po pierwszej operacji wskazania do faryngofiksacji. Ocena mowy: nosowanie, zwarcia krtaniowe, chuchające nastawienie głosu. Adam, ur. r. Rozpoznanie: obustronny całkowity rozszczep podniebienia pierwotnego i wtórnego; pierwsza operacja wargi po stronie lewej, druga operacja wargi po stronie prawej oraz plastyka skrzydełka nosa, trzecia operacja rozszczepu podniebienia wtórnego. Ocena mowy: nosowanie, mowa samogłoskowa, głos cichy, wysiłkowy, party. Kamil, ur. r. Rozpoznanie: podśluzówkowy rozszczep podniebienia miękkiego; przeprowadzona została operacja podniebienia miękkiego, faryrigofiksacja. Ocena mowy: nosowanie, zwarcia krtaniowe, seplenienie międzyzębowe. W wypadku nadmiernego napięcia mięśni całego ciała w czasie fonacji należy stosować różne formy masażu relaksacyjnego. Terapię zawsze należy rozpoczynać od ćwiczeń rozluźniających. Twarz gładzimy czoło koniuszkami palców od środka czoła w kierunku uszu, głaszczemy twarz od grzbietu nosa do uszu głaszczemy od środka górnej wargi w kierunku uszu, palcami naciągamy górną wargą na dolną i dolną na górną, głaszczemy podbródek od środka do uszu i z powrotem. Szyja głaszczemy szyję z góry na dół raz prawą, i raz lewą ręką ujmując podbródek (bez odchylania głowy), głaszczemy tylną część szyi od środka do okolic pach, głaszczemy boczne części szyi, odkręcając głowę w lewą i w prawą stronę. Brzuch głaszczemy brzuch obiema rękoma ruchami okrężnymi od dolnej części brzucha do górnej. Mięśnie międzyżebrowe gładzimy klatkę piersiową od boków na poziomie pasa w kierunku mostka zataczając koła. Plecy gładzimy od pasa w kierunku łopatek i z powrotem. Ćwiczenia oddechowe skręt głowy w bok - wdech, powrót do pozycji wyjściowej na wydechu, lekki i powolny skłon tułowia do przodu - wdech, wyprost na wydechu, ćwiczenia rozróżniające wdech i wydech, w pozycji leżącej obserwujemy udział przepony w procesie oddychania (najlepiej wykonywać to ćwiczenie na uprzednim wysiłku fizycznym), ćwiczenia pogłębiające wdech i wydłużające fazę wydechową z kontrolowanym udziałem przepony brzusznej - wykonywane w pozycji 1eżącej, to samo ćwiczenie wykonywane w pozycji stojącej (dla wzmocnienia pracy przepony brzusznej możemy ją uciskać w czasie wydechu np. książką lub innym twardym przedmiotem trzymanym oburącz), ćwiczenia w rozszerzaniu żeber w dolnym odcinku klatki piersiowej w czasie wdechu, ćwiczenia synchronizujące wdech przeponowo-żebrowy, ćwiczenia wydłużające wydech przy maksymalnym rozszerzeniu dolnych żeber i opuszczeniu przepony brzusznej, ćwiczenia fonacyjne na podparciu oddechowym (przeponowo-żebrowym), wyśpiewywanie samogłosek z podaniem głosu „na maskę” na wydłużonej fazie powietrza wydechowego - do fonacji musi pozostać rezerwa powietrza do swobodnego wydechu), wywołujemy spółgłoski dotychczas realizowane ze „zwarciem krtaniowym” na swobodnie wydmuchiwanym powietrzu, na podparciu oddechowym, ćwiczymy powstałe spółgłoski z samogłoskami w sylaby zamknięte, a następnie w otwarte, utrwalanie tak fonowanych spółgłosek najpierw w wygłosie wyrazów, a następnie w nagłosie. W przypadku nosowania otwartego, wynikającego z niedoczynności podniebienno-gardłowej, terapię warto rozpoczynać od ćwiczeń wzmacniających napięcie mięśniowe całego aparatu fonacyjnego. W wypadku wiotkości mięśni należy stosować stymulujące formy masażu: Twarz opukujemy opuszkami palców i lekko oszczypujemy mięśnie policzków, warg i podbródka, a także przestrzenie czoła, nosa, klatki piersiowej, uciskamy punkty pod brodą, przy obu kącikach warg, pod dolną wargą i nad górną wargą, w okolicy stawu żuchwowego, przy obu skrzydełkach nosa. Szyja. Stosujemy ćwiczenia statyczne, napinające mięśnie szyi, barków, gardła, krtani i języka pięści umiejscawiamy pod brodą i polecamy dziecku siłować się z nimi, ręce opieramy na potylicy dziecka i polecamy „oporować” głową na nie - ok. 5-7 sekund, rękę układamy na lewe ucho i „oporujemy” przez ok. 5-7 sekund, rękę układamy na prawe ucho i „oporujemy”. Brzuch w pozycji leżącej na plecach, przy unieruchomionych nogach, ręce i głowę unosimy, w pozycji leżącej na plecach, nogi zgięte w kolanach i oparte o krzesło, ręce wyciągnięte wzdłuż tułowia, głowę unosimy. Plecy w pozycji leżącej na brzuchu, ręce założone na kark, głowę wraz z tułowiem unosimy, to samo ćwiczenie z jednoczesnym unoszeniem nóg. Masaż podniebienia miękkiego czystym palcem zataczamy koła po powierzchni podniebienia twardego stopniowo przechodząc na podniebienie miękkie, lekko unosząc je i dociskając do tylnej ściany gardła (jeżeli wcześniej wystąpi odruch wymiotny - ograniczamy się do niego, gdyż sam w sobie jest doskonałym ćwiczeniem stymulującym mięśnie całego pierścienia zwierającego gardło), prowokujemy do częstego połykania, prowokujemy do częstego zasysania powietrza przez rurkę/słomkę koktajlową, prowokujemy do kasłania, chrapania, chrząkania i do ziewania, palcami zamykamy nos, aby dziecko próbowało połykać powietrze, wraz z dzieckiem wypowiadamy samogłoski = stacatto, śmiejemy się używając elementów dźwiękonaśladowczych: ha-ha, he-he... - ćwiczenie to wykonujemy na twardym ataku głosowym, ćwiczymy parskanie wargami, ćwiczymy zbieranie powietrza w przedsionku jamy ustnej, ćwiczymy zbieranie większej ilości powietrza pod policzkami (tzw. „balonik”), ale z wysuniętym językiem (wysunięcie języka uniemożliwia jego kompensacyjny udział w zwarciu podniebienno-gardłowym), ćwiczymy łagodne wydmuchiwanie zebranego powietrza w policzkach („balonikach”), ćwiczymy łagodne wydmuchiwanie zebranego powietrza w „balonikach” (część powietrza wydechowego na tzw. podparciu oddechowym appogio). Na tak przygotowanym strumieniu powietrza wydobywanym z jamy ustnej wywołujemy fonację i wymawianie poszczególnych głosek. Dalsze etapy terapii zróżnicowane są w zależności od tego, czy jest to nosowanie strukturalne (anatomiczne) czy funkcjonalne (nawykowe). Zaprezentowaną wyżej terapię warto stosować w przypadku występujących u dziecka „zwarć krtaniowych”, mowy partej, wysiłkowej, z poszumem nosowym, którym najczęściej towarzyszą napięcia mięśniowe całego ciała. Standardy opieki medycznej nad dziećmi z całkowitym rozszczepem podniebienia: Poniżej przedstawiam standardy postępowania chirurgicznego w poszczególnych okresach życia dziecka. Informacje te pozwolą zorientować się w kolejnych etapach medycznej korekcji wad rozszczepowych u dzieci. Od 3 do 6 miesiąca życia: Operacja rozszczepu wargi. Cel: odtworzenie prawidłowego kształtu i funkcji wargi oraz przywrócenie estetyki twarzy. Od 1 do 3 roku życia: Operacja rozszczepu podniebienia. Cel: oddzielenie jamy ustnej od jamy nosowej; przywrócenie funkcji podniebienia w czasie wymowy i pobierania pokarmu. Od 3 do 7 roku życia: Korekcja wargi, zamknięcie otworów szczątkowych, wydłużenie przegrody miękkiej nosa. Celem tych operacji jak i faryngofiksacji oraz operacji Abbego jest ułatwienie dziecku rozwoju społecznego w środowisku szkolnym poprzez poprawę wyglądu zewnętrznego i wymowy. 0d 8 do 11 roku życia: Korekta wtórnych zniekształceń twarzy, szczęki i żuchwy. Cel: Operacje te są niezbędne u młodych ludzi z poważnymi zniekształceniami porozszczepowymi, by na progu dorosłego życia mogli znaleźć swoje miejsce w społeczeństwie bez poczucia naznaczenia. Standardy postępowania ortodontycznego w poszczególnych okresach życia dziecka Od 0 do operacji rozszczepu wargi: U dzieci z szerokimi rozszczepami i trudnościami w pobieraniu pokarmu - płytka podniebienna Cel: Zapobieganie przemieszczania segmentów szczęki i ułatwienie karmienia Od 1 do 3 roku życia: Masaż blizny wargi, kontrola stanu uzębienia i zgryzu, zachowanie wysokiego standardu higieny jamy ustnej, leczenie zgryzów krzyżowych Cel: Stworzenie korzystnych warunków rozwoju narządu żucia Od 3 do 7 lat: Korekta zgryzów krzyżowych aparatami ruchomymi Cel: Wyeliminowanie hamującego działania na rozwój szczęki Od 11 do 18 roku życia: Leczenie wad zgryzu aparatami stałymi, przygotowanie łuków zębowych do zabiegów operacyjnych (przeszczepy kostne, osteotomie szczęki i/lub żuchwy), retencja po leczeniu ortodontycznym lub po dystrakcji. Uzupełnienie protezami ruchomymi brakujących zębów. Cel: Poprzez wyrównanie zaburzeń zębowo-zgryzowych dopełnianie wyników leczenia chirurgicznego i odtwarzanie funkcji narządu żucia. Opracowanie: Marzena Mieszkowicz - neurologopeda
Z myślą o naszych maleństwach firma Medela stworzyła produkt dla dzieci z rozszczepem wargi i podniebienia, jak i dla dzieci u których zaburzony jest odruch ssania. Zestaw smoczka to innowacyjny produkt, który wspomaga pobieranie płynu.
Kategoria: Klinika, Dodano: dzieci z rozszczepem wargi i podniebienia rozwój mowy jest zaburzony od początku, ponieważ odbywa się w nieprawidłowych warunkach anatomicznych. Na początku występuje brak ciągłości tkanek w obrębie szczeliny rozszczepu, później – blizny pooperacyjne oraz otwory szczątkowe w podniebieniu, czemu towarzyszy nieprawidłowa anatomia podniebienia miękkiego. Dodatkowymi czynnikami, które powodują zaburzenia głosu, mogą być zmiany strukturalne krtani, np. jej wady rozwojowe. U wszystkich pacjentów z rozszczepem podniebienia wymagana jest wczesna współpraca z logopedą i jeżeli – pomimo intensywnego wysiłku – nie stwierdza on istotnej poprawy jakości artykulacji, celowa jest konsultacja foniatryczna dla ustalenia anatomicznych przyczyn nieprawidłowego rozwoju mowy [1]. Diagnostyka krtani jest trudna i wymaga użycia odpowiedniego sprzętu, a niejednokrotnie współpracy z anestezjologiem [2]. Utrudnienia te pomaga pokonywać realizowany w naszej klinice program wielospecjalistycznej opieki nad pacjentami z rozszczepem podniebienia, który pozwala na terapię nawet w takim przypadku, powikłanym wystąpieniem przepony przypadkuPacjent z zespołem wad wrodzonych od narodzin do 12 roku życia pozostawał pod kontrolą lekarzy ortodontów. Opieka polegała na obserwacji, a także na specjalistycznym leczeniu. U chorego stwierdzono następujące nieprawidłowości: całkowity prawostronny rozszczep wargi i wyrostka zębodołowego z bardzo szeroką szczeliną (fot. 1a, b), środkowy rozszczep prawej dłoni współistniejący z brakiem kciuka oraz syndaktylią pierwszego i drugiego palca (fot. 2). W wieku niemowlęcym stwierdzono nietypowy płacz dziecka, tzw. „koci kwik”, a w późniejszej fazie rozwoju obserwowano zaburzenia chirurgiczne – integralny element kompleksowej opieki nad pacjentami z rozszczepem podniebienia – rozpoczęto od plastyki wargi wykonanej w 11 miesiącu życia dziecka w Szpitalu Chirurgii Plastycznej w Polanicy. Powikłaniem pooperacyjnym było zapalenie krtani, z powodu narastających trudności z oddychaniem wykonano tracheotomię. Po ustąpieniu objawów rurkę tracheotomijną usunięto; w wieku 2 lat i 6 miesięcy wykonano plastykę podniebienia, w tym samym 3 roku życia pacjent pozostawał pod opieką poradni logopedycznej i foniatrycznej. W 8 roku życia w związku z podejrzeniem występowania wad wrodzonych krtani przeprowadzono diagnostykę w Katedrze i Klinice Otolaryngologii AM we Wrocławiu. W badaniu endoskopowym krtani wykryto zarośnięte miękką błoną struny głosowe, natomiast w okolicy międzynalewkowej – wolną przestrzeń o średnicy około 1,3 mm. W czasie badania (za pomocą tomografii komputerowej) krtani i tchawicy nie stwierdzono fonacji dziecka, natomiast ujawniono wolną jamę podgłośni i szparę głośni o stożkowatym świetle, zwężającym się w odcinku górnym na wysokości kieszonek krtaniowych. Na podstawie przeprowadzonych badań rozpoznano przeponę głośni. Po zakończeniu czynności diagnostycznych pacjenta skierowano do Kliniki Chirurgii i Instytutu Gruźlicy i Chorób Płuc w Warszawie w celu chirurgicznej laseroterapii ujawnionego pacjenta nie prowadzono wczesnego leczenia ortodontycznego przed plastyką wargi. Do 5 roku życia obserwowano zgryz dziecka. Diagnoza ortodontyczna postawiona w 5 roku życia była następująca: przodozgryz rzekomy, znaczne zwężenie szczęki, zgryz krzyżowy prawostronny, hipodoncja górnych mlecznych bocznych zębów siecznych oraz duży otwór szczątkowy na podniebieniu twardym. Analizując pantomogram wykonany w 8 roku życia (fot. 3), stwierdzono: opóźnioną wymianę uzębienia, bardzo duży ubytek kości w szczelinie rozszczepu, hipodoncję zębów 12, 11 oraz zrotowany o 90° ząb 21. Leczenie ortodontyczne od 5 do 10 roku życia prowadzono za pomocą aktywnych płytek Schwarza ze śrubami. Celem tego leczenia było poszerzenie szczęki i eliminacja istniejących wad zębowych. Niestety współpraca z pacjentem nie układała się najlepiej – podejmowano kilkakrotne próby zmotywowania go do noszenia aparatu. Pacjentowi w wieku 10 lat i 6 miesięcy założono na rok stały aparat grubołukowy – bihelix, a następnie (na 4 miesiące) – aparat Hyrax (fot. 4) do wolnego poszerzania szczęki. Śruba była aktywowana o 1 mm na tydzień. Wynik leczenia ortodontycznego na tym etapie demonstrowany jest na fot. 5a i 5b. Duży ubytek tkanki kostnej w obrębie szczeliny rozszczepu był wskazaniem do wtórnego przeszczepu kostnego i dlatego, po odtworzeniu prawidłowej szerokości łuku, w 12 roku życia pacjent został skierowany na przeszczep kostny do Szpitala Chirurgii Plastycznej w Polanicy Zdroju. W związku ze zmianą miejsca zamieszkania pacjent kontynuował leczenie ortodontyczne w innej kilku latach pacjent ponownie zgłosił się do Zakładu Ortopedii Szczękowej i Ortodoncji UM we Wrocławiu. W chwili zgłoszenia się do kliniki miał 17,5 roku i od dwóch lat leczono go ortodontycznie za pomocą aparatu stałego. Pacjenta skierowano do pracowni RTG w celu wykonania ortopantomogramu i cefalogramu bocznego (fot. 6a, b), po czym przeprowadzono ponownie diagnostykę ortodontyczną. Przyklejono zamki na zęby 15, 14, 23, 24, 25 i zadecydowano o włączeniu do leczenia maski twarzowej Delaire’a oraz aparatu aparatem quad-helix trwało 3 miesiące, natomiast maskę twarzową odstawiono w momencie demontażu aparatu stałego po 6 miesiącach od ponownego rozpoczęcia leczenia w Zakładzie Ortopedii Szczękowej i Ortodoncji UM we Wrocławiu. W ramach fazy retencyjnej po konsultacji z protetykiem wykonano głośni współistniejąca z rozszczepem części twarzowej czaszki występuje niezmiernie rzadko. Podobnie jak dotychczas nieustalona jest etiologia rozszczepu podniebienia, tak nadal przedmiotem zainteresowania klinicystów jest ujawnienie czynników odpowiedzialnych za zaburzenia strukturalne krtani – zarastanie jej światła błoną o charakterze przepony. Jedną z takich przyczyn może być nadprodukcja kolagenu poprzedzona stymulacją miofibroblastów. Według Morishima i innych reakcja taka może wystąpić w wyniku urazu mechanicznego, kiedy to przerwanie ciągłości nabłonka krtani u świń stymuluje uwolnienie czynnika wzrostu TGF-beta 1 z matrycy pozakomórkowej, który uaktywnia się i indukuje syntezę kolagenu przez dużo aktywniejsze od fibroblastów miofibroblasty [3]. W prezentowanym przypadku wykonana ze wskazań życiowych tracheotomia prowadziła do jatrogennego przerwania ciągłości tkanek krtani, a więc stanowiła uraz mechaniczny mogący stymulować nadprodukcję kolagenu. Jest to zgodne z doniesieniami tych klinicystów, którzy także obserwowali wyzwolenie nadprodukcji protein po przecięciu chrząstek krtaniowych u szczurów. Zarówno Dillard i inni, jak i Jarmuz i inni potwierdzili rolę TGF-beta 1 w mechanizmie tych reakcji biochemicznych, a tym samym – w patogenezie zarastania głośni [4, 5].Niewątpliwą zaletą techniki chirurgicznego usunięcia przepony głośni – laseroterapii – jest jej mała inwazyjność, szczególnie ważna u pacjenta, u którego jakakolwiek mechaniczna ingerencja w nabłonek krtani wiąże się z ryzykiem rozrostu tkanki łącznej zamykającej światło głośni. Stąd też, pomimo opisywanego w literaturze zagrożenia dysfonią pooperacyjną, utrzymującą się stosunkowo długo po leczeniu zwyrodnień krtani laserem [6], wybrana tu metoda interwencji chirurgicznej wydaje się być w pełni diagnostyka i szybka eliminacja współistniejącej z rozszczepem podniebienia przepony głośni jest – z jednej strony – możliwa dzięki kompleksowej i wielopłaszczyznowej opiece nad pacjentem, z drugiej zaś hamuje pogorszenie fonacji i tak już utrudnionej na skutek upośledzenia ruchomości zarówno języczka, jak i tylnej ściany gardła. Stąd tak istotne jest utrzymanie programu opieki nad dziećmi z rozszczepem, wymagającego zaangażowania specjalistów wielu Piekarczyk B., Młynarska-Zduniak E., Winiarska-Majczyno M.: Rozszczep wargi i podniebienia – poradnik dla rodziców. PZWL, Warszawa 2003, wyd. I, Chojnacka-Wądołowska D. i wsp.: Ocena videofiberoskopowa krtani i analiza akustyczna stridoru u niemowląt z dystonią plastyczną. „Nowa Pediatria” 2000/2001, 5(6/1), Morishima Y., Nomura A., Uchida Y. i wsp.: Triggering the induction of myofibroblast and fibrogenesis by airway epithelial shedding. „Am J Respir Cell Mol Biol.” 2001, 24, Dillard Gal Roman-Rodriguez J. i wsp.: Transforming growth factor and neutralizing antibodies in subglottic stenosis. „Ann Otol Rhinol Laryngol.” 2001, 110, Jarmuz T., Roser S., Rivera H. i wsp.: Transforming growth factor-beta1, myofibroblasts, and tissue remodeling in the pathogenesis of tracheal injury: potential role of gastroesophageal reflux. „Ann Otol Rhinol Laryngol.” 2004, 113, Lumpkin Bishop Bennett S.: Comparison of surgical techniques in the treatment of laryngeal polypoid degeneration. „Ann Otol Rhinol Laryngol.” 1987, 96, lek. stom. Anna Ewa Ćwiek, dr n. med. Janina Szeląg, dr hab. Joanna Antoszewska-Smith, prof. nadzw. Katedra i Zakład Ortopedii Szczękowej i Ortodoncji UM we WrocławiuSłowa kluczowe: przepona głośni, rozszczep wargi i podniebienia, leczenie Celem doniesienia był opis przypadku pacjenta z zespołem wad wrodzonych, na który składały się: całkowity prawostronny rozszczep wargi i wyrostka zębodołowego z bardzo szeroką szczeliną, środkowy rozszczep prawej dłoni współistniejący z brakiem kciuka oraz syndaktylią pierwszego i drugiego palca, a ponadto – rzadko występująca wada krtani – przepona głośni. Wady o charakterze rozszczepu części twarzowej czaszki są często skojarzone z innymi wadami rozwojowymi, dlatego ich leczenie wymaga interdyscyplinarnej współpracy, czego przykładem jest prezentowany do następnej strony
Tłumaczenia w kontekście hasła "rozszczepem wargi i podniebienia" z polskiego na angielski od Reverso Context: Sytuacja psychologiczna dzieci z rozszczepem wargi i podniebienia i ich rodzin
Rozszczep wargi i/lub podniebienia jest najczęściej występującą wrodzoną wadą rozwojową w obrębie twarzoczaszki. Deformacja jest poważnym problemem nie tylko medycznym, ale również Materiały prasoweŹle lub zbyt późno leczona może być przyczyną kłopotów adaptacyjnych dziecka z powodu wyglądu oraz nieprawidłowej wymowy, a w przyszłości może doprowadzić do dużych problemów psychicznych. W Polsce aż około 2-3 na 1000 żywo urodzonych dzieci ma rozszczep wargi i/lub podniebienia. Jest to jedna z najczęściej występujących wad rozwojowych i stanowi przeszło 15% wszystkich deformacji. Ze względu na częstość występowania oraz stygmatyzację dzieci z tzw. zajęczą wargą deformacja nadal budzi wiele emocji, zwłaszcza u rodziców, którzy dowiadują się, że będą mieć dziecko z wadą rozwojową. Jedna wada – wiele deformacji Rozszczep wargi i rozszczep podniebienia to przerwanie części anatomicznej tkanek miękkich i kostnych jamy ustnej dotyczący wargi, nosa, wyrostka zębodołowego, podniebienia twardego i miękkiego. Do zaburzenia dochodzi między 6 a 12 tygodniem życia płodowego. Brak zespolenia poszczególnych elementów tkankowych może zaistnieć w różnych konfiguracjach, może być jedno lub dwustronny, a także w pewnym sensie „ukryty”, mało widoczny, jak to się dzieje w rozszczepie podśluzówkowym podniebienia lub stygmacie rozszczepu wargi. Stygmatyzacja dzieci rozszczepowych Dziecko rodzące się z rozszczepem narażone jest na wiele niedogodności. Od razu po urodzeniu ma zaburzone funkcje ssania, żucia, połykania oraz oddychania. W przyszłości musi mierzyć się z zaburzeniem funkcji mowy i słuchu, co może wpłynąć na powstanie poważnych problemów natury psychicznej dziecka a później dorosłego człowieka. Dlatego celem leczenia jest jak najszybsze przywrócenie wszystkich zaburzonych funkcji poprzez odtworzenie prawidłowych układów tkankowych, mięśniowych i kostnych, likwidując otwarte przestrzenie między jamą ustną a nosem i przede wszystkim naprawiając najważniejszą część tej wady, czyli zwarcie podniebienno-gardłowe, bez którego mowa byłaby wręcz niemożliwa. Dzieci z rozszczepem wargi i/lub podniebienia mogą zwracać uwagę swoim wyglądem. W zależności od rodzaju rozszczepu szczeliny na twarzy mogą być mniej lub bardziej widoczne. Dlatego podczas leczenia ważne jest przywrócenie najbardziej zbliżonego do normalnego wyglądu twarzy, aby nie narażać dziecka na niepotrzebne zainteresowanie innych ludzi. To jest niezwykle istotne dla dalszego prawidłowego rozwoju psychicznego młodego człowieka i jego życia w społeczeństwie. Rozszczep – wada rozwojowa, którą da się całkowicie wyleczyć Terapia dziecka z wadą rozszczepową jest wieloetapowa i trwa długo. Jeśli jednak jest umiejętnie prowadzona, pozwala na całkowite wyleczenie. Na przestrzeni ostatnich kilkudziesięciu lat powstało wiele koncepcji, jak i kiedy leczyć dzieci rozszczepowe – od takich, które zakładały zszycie szpary w wardze, kiedy dziecko jest jeszcze w łonie matki lub w dobie po urodzeniu, po bardzo złożone leczenie, składające się z wielu operacji i kończące się dopiero po skończonym wieku rozwojowym pacjenta. Zatem, jak leczyć? Ze względu na otwarte połączenie jamy ustnej z jamą nosową, leczenie dziecka z wadą rozszczepową zaczyna się od chirurgicznego zespolenia ciągłości tkanek jamy ustnej i nosa. I co do tego wszyscy się zgadzają. Nie ma jednak zgodności co do czasu rozpoczęcia leczenia operacyjnego oraz metody co przekłada się na liczbę koniecznych do wykonania operacji. Rozbieżności w metodzie i czasie operacji są większe, im bardziej skomplikowana jest wada. Leczenie izolowanego rozszczepu wargi i izolowanego rozszczepu podniebienia powinno być wykonanie operacji jak najwcześniej, jednakże w odpowiednim etapie rozwoju. Rozszczep wargi i podniebienia będzie składać się z dwóch operacji, dzięki którym dziecko skończy proces leczenia chirurgicznego w tzw. okresie niepamięci, czyli do około 2-3 roku życia. W przypadku niewielkiej liczby dzieci, z największymi deformacjami, potrzebna będzie jeszcze trzecia operacja naprawcza w wieku przedszkolnym: operacja 1 – zszycie rozszczepionej wargi i/lub podniebienia (ok. 5-8 miesiąca życia); operacja 2 – przeszczep kości własnej z biodra dziecka do wyrostka zębodołowego, korekty estetyczne (ok. 2-3 roku życia); operacja 3 – korekta przegrody nosa, ewentualne korekty estetyczne (ok. 4-5 roku życia). – Dlaczego pierwszą operację należy przeprowadzić jak najszybciej? Czas ma ważne znaczenie, aby deformacja przestała zaburzać funkcje prymarne dziecka, mające kluczowe znaczenie w rozwoju aparatu mowy. Dlatego też rodzice nie powinni rezygnować z operacji ani jej przesuwać ze względu na sytuację epidemiczną w kraju. W przypadku rozszczepu wargi, operację wykonujemy już w ok. 5 miesiącu życia, kiedy możliwe jest rozróżnienie morfologii tkankowej makroskopowo. Pozwala to nam na optymalnie najbardziej precyzyjne zszycie tkanek – powiedział lek. med. Zbigniew Surowiec, specjalista chirurgii dziecięcej z Centrum Leczenia Wad i Zaburzeń Rozwojowych Formmed. – Ponadto zauważyliśmy w naszym bardzo obszernym materiale badawczym, że przy bardziej rozległych wadach u dzieci z np. całkowitym rozszczepem podniebienia, w przypadku jednoczesnego rozszczepu wargi i podniebienia, operowanych między 5 a 6 miesiącem życia, zdarzają się częściej powikłania niż u tych operowanych po 6 miesiącu. Dlatego przesunęliśmy termin operacji o miesiąc później, a w przypadku bardzo skomplikowanej operacji ze współistniejącymi wadami zabieg chirurgiczny wykonujemy dopiero po osiągnięciu przez dziecko 7-8 kg, czyli ok. 7-8 miesiąc życia – dodał lek. med. Zbigniew Surowiec. W przypadku dziecka z jednoczesnym rozszczepem wargi i podniebienia kluczowa jest pierwsza operacja. Ważne jest nie tylko to, kiedy zostanie przeprowadzona, ale także w jaki sposób. – Wargę i podniebienie należy operować jednocześnie podczas pierwszej operacji. Jeśli w wieku ok. 5-8 miesięcy zszyjemy i wargę, i podniebienie to kolejną, najczęściej ostatnią, operację możemy przeprowadzić już u 2-3-latka. Kiedyś przeszczepy robiło się w 4-5 roku życia a na świecie nawet w 10. Dziecko było już starsze, czuło się naznaczone. Postanowiłam wtedy, aby operacje przeprowadzać wcześniej, w tzw. okresie niepamięci. Ważne jest, aby dziecko swoim wyglądem nie przyciągało uwagi i żeby mowa miała szanse się prawidłowo rozwinąć – powiedziała prof. dr hab. n. med. Zofia Dudkiewicz, specjalista chirurgii dziecięcej i szczękowo-twarzowej, autorka programu polegającego na wczesnym rozpoznaniu i całkowitym wyleczeniu dziecka rozszczepowego w wieku do 2-3 lat, Kierownik Medyczny Centrum Leczenia Wad i Zaburzeń Rozwojowych Formmed. Metoda jednoetapowego zszywania wargi i podniebienia ma jeszcze jedną ważną zaletę. Skraca ona proces leczenia i sprawia, że dziecko uniknie kolejnej ingerencji chirurgicznej, która zawsze jest dużym obciążeniem dla małego organizmu. Dużym błędem jest także zszywanie w pierwszej kolejności wargi, a pozostawianie niezszytego podniebienia. – Jeżeli stosujemy metodę jednoetapową, przed zamknięciem wargi mamy szerszy dostęp do podniebienia i łatwiej jest wykonać jego zespolenie. Mamy wtedy lepszy dostęp do rozszczepionych tkanek, co umożliwia ich precyzyjne zespolenie. Podniebienie powinno być operowane jeden raz i wszystkie otwory muszą być zszyte szczelnie. Niezszyte otwory w okolicach rosnących zębów pogarszają warunki zgryzowe. Im więcej operacji na podniebieniu, tym więcej problemów ze zgryzem, zwłaszcza że w wieku 3-4 lat u dziecka następuje aktywny rozwój szczęk – dodaje prof. Zofia Dudkiewicz. Leczenie chirurgiczne to nie wszystko Leczenie wady rozszczepowej twarzy jest leczeniem wieloletnim. Wada prowadzi do wielu zaburzeń: mowy – często jest słyszalna w mowie pacjenta, szczękowo-zgryzowych czy słuchu. Aby aparat mowy, zaburzony przez deformacje oraz nabyte przyzwyczajenia, mógł się prawidłowo rozwijać, niezbędne jest włączenie do całego procesu leczenia wielu specjalistów. Dziecko powinno być pod stałą opieką neurologopedy a później logopedy, foniatry, audiologa i laryngologa, którzy przygotowują pacjenta do operacji, a następnie diagnozują i leczą ewentualne nieprawidłowości w aparacie mowy i słuchu. Niezbędny jest także ortodonta, który kontroluje rozwój szczęk i koryguje zgryz. Po zabiegach usunięcia rozszczepów podniebienia uzupełnieniem leczenia logopedycznego i ortodontycznego jest także elektrostymulacja podniebienia, która poprawia ukrwienie okolic operowanych, pobudza wzrost tkanek, przyspiesza gojenie, działa przeciwbólowo i przeciwzapalnie oraz zapobiega powstawaniu bliznowców. Nie należy zapominać o roli psychologa, który powinien uczestniczyć w całym procesie leczenia dzieci z wadą rozszczepowi, wspierając dzieci oraz ich rodziców. Tylko przy takim kompleksowym podejściu do procesu leczenia rozszczepów mały pacjent ma szansę na prawidłowy rozwój i życie bez stygmatu dziecka zawartość strony: Ocena: 5/5. Oceniono 1 raz.
Rozszczepy podniebienia oznaczone są następująco: Q-35 rozszczep podniebienia, Q-35 rozszczep wargi i Q-37 rozszczep wargi wraz z rozszczepem podniebienia. Literą Q i liczbami 89, oznaczone są inne wady lub zespoły wad wrodzonych a liczbami 90-99 abberacje chromosomowe. Waga problemu
Leczenie rozszczepu wargi i podniebienia odbywa się głównie poprzez zabiegi, np. chirurgiczne poszerzanie szczęki. Przyczyny, oprócz uwarunkowań genetycznych, to przebyte przez matkę choroby wirusowe bądź zażywane w ciąży używki, takie jak: papierosy i alkohol. Leczenie rozszczepu wargi i podniebienia odbywa się głównie poprzez zabiegi, np. chirurgiczne poszerzanie szczęki. Przyczyny nie są do końca znane. Przypuszcza się, że działają tu w połączeniu uwarunkowania genetyczne i czynniki środowiskowe, zażywane w ciąży używki, takie jak: papierosy i alkohol. Rozszczep wargi i podniebienia może prowadzić do zaburzeń układu kostnego części twarzowej czaszki. Rodzaje rozszczepów to: rozszczep wargi (częściowy lub obejmujący obie strony wargi), rozszczep podniebienia (miękkiego i twardego łącznie lub osobno) oraz jednoczesny rozszczep wargi i podniebienia. Kasia gotuje z mini pączki z masłem orzechowym Rozszczep wargi i podniebienia a dziedziczenie Rozszczep wargi i podniebienia to wada wrodzona atakująca wargi, podniebienie, nos oraz dziąsła. Rozszczep wargi można wykryć (za pomocą badania ultrasonograficznego) między 4. a 7. tygodniem ciąży, z kolei podniebienia między 5. a 12. tygodniem ciąży. Istnieją korelacje między występowaniem rozszczepu w bliskiej rodzinie a urodzeniem dziecka z taką wadą. Choć w większości wypadków rodzice z rozszczepem wargi i podniebienia nie mają dzieci z tym schorzeniem. Ryzyko rośnie wraz z wystąpieniem negatywnych czynników środowiskowych. Przyczyny rozszczepu wargi i podniebienia u dziecka Czynnikiem ryzyka są czynniki środowiskowe, takie jak: palenie papierosów, picie alkoholu w nadmiernych ilościach oraz niedobory witamin np. witaminy D. Dziecko rodzi się z rozszczepem wargi, jeśli dochodzi do zaburzenia procesu łączenia mięśnia okrężnego ust i skóry wargi z rosnącą od góry skórą czubka nosa. Operacja na rozszczep wargi i podniebienia Przywrócenie prawidłowego wyglądu rozszczepionej warg jest możliwe za pomocą operacji. Zabieg wykonuje się około 6. miesiąca życia dziecka. Rozszczep wargi z rozszczepem podniebienia zespalany jest ze sobą w trakcie jednego zabiegu za pomocą mięśni tkanek wargi oraz nosa. Dziecku podawane jest znieczulenie ogólne, a pobyt w szpitalu po operacji trwa około 2 dni. Po zabiegu twarz będzie opuchnięta i zostanie na niej blizna, która wyblaknie (choć nie zniknie całkowicie) w przeciągu 6-12 miesięcy. Leczenie rozszczepu wargi i podniebienia Leczenie rozszczepu wargi i podniebienia metodami konwencjonalnymi u niektórych dzieci jest niewystarczające. W takim wypadku stosuje się zabieg chirurgiczny, który polega na wysunięciu lub poszerzeniu szczęki, cofnięciu szczęki bądź zastosowaniu kilku tych zabiegów jednocześnie. Operacja wykonywana jest w znieczuleniu ogólnym po osiągnięciu przez dziecko dojrzałości szkieletowej (proces kostnienia poszczególnych kości trwa od 6. tygodnia życia zarodka do około 25. roku życia). Rozszczep wargi i podniebienia – karmienie przed operacją W przypadku rozszczepu podniebienia stosuje się osłonki na sutek matki lub specjalne butelki z nacięciem na smoczku. Aby dziecko z rozszczepem wargi nie męczyło się, lepiej żeby czas karmienia nie był dłuższy niż 30 minut. Posiłki najlepiej podawać co 3 lub 4 godziny. Karmienie w pozycji pionowej uchroni przed dostaniem się pokarmu do nosa. Po zakończeniu posiłku dobrze jest, żeby maluch pozostał w pozycji pionowej jeszcze przez około 15-20 minut.
HXNOr5.dzieci z rozszczepem wargi i podniebienia zdjęcia
